Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ο ΓΑΜΟΣ


Τὸ ἀναρχο, τὸ ἀπολυτο Εἶναι μας ἀποκαλύφθηκε ὡς Προσωπικό. Αὐτὸ εἶναι τὸ Προαιώνιο γεγονὸς του Εἶναι. Τό πως εἶναι δυνατὸ αὐτὸ τὸ Γεγονὸς θὰ παραμείνει στην αἰωνιότητα ἀπρόσιτο Μυστήριο για ὅλα τὰ κτίστα ὄντα. Ὅταν ὅμως γίνεται λόγος για κτίστα πρόσωπα, ἐννοοῦμε ὅτι αὐτὰ ἔχουν δημιουργηθεῖ «ἐν ἄρχῃ» (Γεν. 1,26) ὡς καθαρῇ δυνατότητα, ποὺ ὀφείλει να πραγματοποιηθεῖ ὡς ἐκεῖνο τὸν βαθμὸ πληρότητος ὅπου τὸ προσωπο γίνεται «καθαρῇ ἐνέργεια». Ὅλη ἡ ὁδὸς αὕτη τῆς «πραγματώσεως» τοῦ προσώπου περνὰ πλέον ὁπωσδήποτε ἀπὸ τὴν συνέργεια Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ να ἀποκαλυφθεῖ ὡς τὸν ἔσχατο βαθμὸ συναντώντας τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα καὶ να ὁμοιωθεῖ ἐντελῶς με Αὐτόν. Μπορεῖ ὅμως ἐπίσης να ἀρνηθεῖ τὸν Δημιουργὸ κατά τις ἀναζητήσεις τοῦ για τὶς μορφὲς καί τις ὁδοὺς τοῦ εἶναι. 
Ἐπειδὴ τὸ προσωπο εἶναι ἡ ἀρχή που φέρει μέσα τῆς ὅλο τὸ πλήρωμα, εἶναι φυσικὸ μπροστὰ μας να διανοιχθοὺν ὄλες οἱ ἄβυσσοι τοῦ κόσμου μέ τις θετικὲς καί τις ἀρνητικὲς τοὺς μορφές. Συνεπώς, ὅταν βλέπουμε μέσα μας «διχασμὸ προσωπικότητος», παρουσία καὶ τοῦ οὐρανίου Φωτὸς καὶ τοῦ καταχθονίου σκότους, δεν σκεφτόμαστε ὅτι αὐτὸ εἶναι πραγματικὰ «διχασμὸς» προσωπικότητος ... Ὄχι τὸ φαινόμενο ἀποτελεῖ για μας ἀποκαλύψῃ ὅλων τῶν δυνατοτήτων μας, ἀλλὰ τὸ προσωπο παραμένει ἀπαράλλακτα ἐνιαῖο καὶ δεν ὑπόκειται σὲ καμία «διαίρεση»... Ἀπὸ τὸ Θεῖο Ἀγαθό που ἀποκαλύπτεται ἐνώπιον μας, καὶ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων γενικά, καὶ μεταξὺ τῶν προσώπων στον γάμο εἰδικότερα. 
Μία ἀπό τις πιὸ καταστροφικὲς πλευρὲς τῆς ἐποχῆς μας εἶναι, ὅπως νομίζω, ἡ ὁλοένα αὐξανομένη ἀπωλείᾳ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως σχετικά με τὸν ἑαυτὸ τοὺς καί τις διαπροσωπικὲς σχέσεις τούς. Ἐπειδὴ ἐξέπεσαν ἀπὸ τὴν πιστὴ στην Ἀναστάσῃ, καταδικάζοντας τὸν ἑαυτὸ τοὺς σὲ θάνατο ὀμοῖό με τὸν θάνατο τῶν ζῴων, οἱ ἄνθρωποι βυθίζονται στην ἄβυσσο τῆς ἀπογνώσεως. Ὁλο τὸ νόημα τῆς ἐπιγείας ὑπάρξεως συνίσταται γι' αὐτοὺς στο να ἅρπαξουν ὀσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη μερίδα «ἀπολαύσεων», «εὐχαριστων». Μὲ τὴν ἀπωλείᾳ τῆς προσωπικῆς εἰκόνας τοῦ εἶναί που μας ἀποκαλύφθηκε, οἱ ἄνθρωποι στην ἀπογνώση τοὺς ἔφθασαν ὡς τὴν ἄγρια ἰδέα να ἀνατρέψουν ὅλα ὅσα προυπήρχαν πρὶν ἀπὸ αὖτο τὸ «ταμπού», καὶ να οἰκοδομήσουν νέα, «ἐλευθερη κοινωνία» που να παρέχει τῇ δυνατότητα μεγαλύτερου ἀριθμοῦ ἐμπειριων. 
Ἡ γνώμη μου, ὄχι ὡς «κληρικοὺ» ἀλλὰ ὡς «προσώπου», εἶναι ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα δεν γνώρισε τῇ μονογαμίᾳ ἐξαιτίας τῆς πτώσεως τῆς. Για τὸν πεπτωκότα ἀνθρωπο ἡ πολυγαμία εἶναι φυσική. Ἡ χριστιανικὴ μονογαμία εἶναι ὑπερφυσική· εἶναι κλῄσῃ πρὸς τὴν ὑπευθυνοτητα μας για τὴν κατὰ τὸ δυνατὸν βαθυτέρη συναισθήσῃ τῆς προσωπικῆς ἀρχῆς μας. Ἡ προσωπικὴ ἀγάπη, δηλαδὴ ὅταν κάποιος ἀγαπᾷ ἔνα προσωπο συγκεκριμένο, δεν εἶναι ψυχικὴ ἡ φυσιολογική, για να μὴν ποῦμε συνδεδεμένη με τὴν ἀνατομία ἡ, στην καλύτερη περιπτωση, μὲ τὸν ψυχισμό. Ὁ προσωπικὸς γάμος, μιλώντας κυριολεκτικά, δεν ἐπαναλαμβάνεται εἶναι πάντοτε μοναδικός. Τὸ νόημά του ἔγκειται στο να μὴν παραμείνουμε στα ὅρια τῆς φύσεως, ἄλλα στην ἀπὸ κοινοῦ προσπάθεια να γίνουμε «ναὸς» για τῇ λατρείᾳ τοῦ Ἄναρχου Πατρός. Τότε ὁ γάμος γίνεται ὁδὸς πρὸς σωτηρία. Κανένας ἀπὸ μας στῇ δεδομένη μας καταστάσῃ δεν ἀποτελεῖ τελειότητα. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη, ὥστε καί με τὴν Ἄνωθεν ἐνέργεια καί με τὴν προσπάθεια μας να ἀναπτυχθοῦμε στῇ γνώση τοῦ Θεοϋ. Ἂν κάποιος μας δεχθεῖ ὅπως εἴμαστε, τότε βεβαίως θὰ δεχθεῖ κάτι, ποῦ πολὺ ἀπέχει ἀπὸ τὴν τελειότητα. Καὶ ἐμεὶς ἐπίσης, ἂν δεχθοῦμε τὸν ἀγῶνα να ζήσουμε ἀπὸ κοινοῦ με τὸ δεδομένο προσωπο, τότε τὸ δεχόμαστε αὖτο ὅπως εἶναι. Συνεπὼς ἀντιμετωπίζουμε τὴν ἀναγκαιότητα ἀμοιβαίων δημιουργικῶν προσπαθειῶν για τὴν ἀποκτήσῃ τῆς ποθούμενης αἰωνίας διαμονῆς ἐν τῷ Θεῷ. 
Στην Ἰταλία ἀνέκυψε τὸ ζήτημα για τὸν νόμο σχετικά με τὸ διαζύγιο. Δεν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι καμία ἐγκύκλιος τοῦ πάπα τῆς Ῥώμης δεν πείθει τοὺς ἀνθρώπούς του καιροῦ μας. Μόνο ἐλάχιστοι ἀπὸ αὐτοὺς «προβληματίζονται», ἐνῶ οἱ ὑπόλοιποι βαθμηδὸν θὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον τῆς ἐξουσίας. Στην ἐκπεσμενη τοὺς καταστάσῃ, ἀποπροσωποποιημένοι ἄνδρες καὶ γυναῖκες, μᾶλλον ἄρρενες καὶ θήλεις, θὰ ὑποδουλωθοὺν στους «νόμους τῆς φύσεως».
Ὁ Γέροντας Σιλουανὸς τηροῦσε τῇ «μέθοδο» να μεταδίδει στον ἀνθρωπο τὶς «βασικὲς ἄρχες», μετὰ τὴν ἀφομοιωση τῶν ὁποίων θὰ μπορέσει ἀνεξάρτητα να βρίσκει λύσεις στις διαφορες βιωτικὲς περιστάσεις. Καὶ ἑγὼ νομίζω ὅτι στην κατὰ Θεὸν ζωὴ μας αὕτη εἶναι ἡ μοναδικὴ ἀληθινὴ ὁδός. Ἐΐναι «ἀντιθέτη» πρὸς τὴν ἐπιστημονική, ἐπαγωγικη μέθοδο. Καὶ αὖτο, διότι ἡ Ἀποκαλύψῃ μας μεταδίδει τὴν προαιώνια ἰδέα τοῦ Θείου Πατρὸς μας για τὸν ἀνθρωπο, καὶ ἐμεὶς βασιζόμαστε στα δεδομένα τῆς Ἀποκαλύψεως, δηλαδὴ πορευόμαστέ με τὴν ἀπαγωγικὴ μέθοδο. Αὖτο δεν σημαίνει ὅτι ἡ ἐμπειρικὴ ἐπαγωγικη γνώση ἀποκλείεται ἐντελῶς στῇ δικὴ μας περιπτωση, ἀλλὰ να γνωρίζουμε ὅτι ἀπὸ μόνη τῆς εἶναι ἐλλιπής.

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ) 
ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας σελ. 190-194

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Θα συγκεντρώνετε το νου σας στην καρδιά, τους λέει, εκεί που φυλάτε την αγάπη σας για το Θεό …


Θα συγκεντρώνετε το νου σας στην καρδιά, τους λέει, εκεί που φυλάτε την αγάπη σας για το Θεό, στην πιο βαθιά γωνίτσα της, και δε θα τον αφήνετε να σκορ­πά κατά δω και κατά κει, στα πράματα του κόσμου, κι εντέλει να παρασέρνεται από τα πράματα του κόσμου. Όταν το καταφέρετε αυτό, ο νους σας θα φέρει και τη θέληση σας στη γωνίτσα που φυλάτε την αγάπη σας για το Θεό. Και τότε δε θα θέλετε τίποτε άλλο. Γιατί η θέληση σας κι η αγάπη σας για το Θεό θα ενωθούν, θα γίνουν ένα. Και καμιά χαρά, από αυτές που μας δίνουν τα πράγματα του κόσμου δε θα σας ενδιαφέρει πια. Κανένα από τα πράγματα του κόσμου δε θα σας δίνει χαρά. Μόνο η αγάπη σας για το Θεό. Κι έτσι ο νους σας μόνο στο Θεό θα κατευθύνεται. Γιατί μόνο αυτή η κίνηση θα γεμίζει την καρδιά σας με χαρά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Όταν ο νους αναχωρήσει από τα πράγματα του κόσμου, που μας περιτριγυρίζουν, και υψωθεί πάνω από τα καθημερινά, που τον απασχολούν, σκύψει κατόπι μέσα στον κόσμο της καρδιάς, τότε θα δει, σαν μέσα σε καθρέφτη, όλη την ασκήμια της ψυχής, εξαι­τίας της περιπλάνησης της στον κόσμο της αμαρτίας, και θα κλάψει. Θα κλάψει για τούτη την ασκήμια. Μα ακριβώς αυτά τα δάκρυα θα λούσουν την ψυχή και θα την καθαρίσουν. Λουσμένη και πεντακάθαρη η ψυχή δε θ’ ασχολείται πια με τα πράγματα του κόσμου. Τα πράγματα του κόσμου δε θα την αγγίζουν, κι ο νους μπορεί να μπει μες στο ναό της και να προσεύχεται στον Πατέρα μυστικά. Ο Θεός που τον ακούει, του αντιγυρίζει ως δώρο την ειρήνη, δώρο πολύτιμο, γιατί τη διώχνουνε συνήθως οι πονηροί λογισμοί. Αυτή η ειρήνη αποτελεί την προϋπόθεση για τις θεολογικότερες αρετές, που θα κατακλύσουν στη συνέχεια την ψυχή. Κι αυτές είναι η πίστη, είναι η ελπίδα, είναι η αγάπη. Τέλος ο νους, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που θα γεμίσει και αυτό την ψυχή μένα τρόπο άρρητο, όπου η συμμετοχή του μονάχου παύει πια να είναι αναγνωρίσιμη, ανέρχεται προς το Θεό κι ακούει άρρητα ρήματα, βλέπει τα αθέατα και κατέχε­ται από θαυμασμό, ο οποίος αποκτά απίστευτη διάρ­κεια. Ο άνθρωπος γίνεται τότε άγγελος του Θεού στη γη. Εντός του ανακαλύπτει άλλον ουρανό και άλλον ήλιο. Ανακαλύπτει τη νοητή σιγή».


απόσπασμα από το βιβλίο της ΖΩΗΣ ΚΑΝΑΒΑ
Με την προσευχή και το κοντύλι
Γρηγόριος ο Παλαμάς : Μυθιστορηματική βιογραφία
Εκδόσεις: ΑΣΤΗΡ

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς


(Ευαγγέλιο: Λουκ. ιη' 10-14)

Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέ­ξει ένα καλό δέντρο, απ' όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέ­ντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, άλλα το εσωτερικό του, ό πυρήνας του, ήταν σά­πιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ό κορμός του έδειχνε άσχημος. Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ό άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τί μπορεί να μου χρη­σιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιά­ζει ανώμαλο, άσχημο, άλλα τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισ­σότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό.

Το ίδιο θα χάνει κι ό Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους πού βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε θα διαλέξει εκείνον πού φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον άλλον, εκείνον πού ή καρδιά του είναι γεμάτη με την αληθινή δικαιοσύνη του Θεού.

Οι υπερήφανοι έχουν τα μάτια τους διαρκώς υψω­μένα προς το Θεό. Οι καρδιές τους όμως είναι κολλη­μένες στη γη. Αυτοί δεν ευαρεστούν στο Θεό. Ευάρεστοι στο Θεό είναι οι ταπεινοί άνθρωποι, οι πράοι, πού έχουν τα μάτια τους χαμηλωμένα στη γη, μα οι καρδιές τους είναι γεμάτες ουρανό. Ό Δημιουργός προτιμά τους ανθρώπους πού ομολογούν στο Θεό τις αμαρτίες τους, όχι τα καλά τους έργα.

Ό Θεός είναι γιατρός. Πλησιάζει στο κρεβάτι όπου κείτεται ό καθένας μας και ρωτάει: «Που πονάς;» Ό άνθρωπος πού αξιοποιεί την παρουσία του γιατρού κο­ντά του και του φανερώνει όλους τους πόνους και τις αδυναμίες του, είναι σοφός. Εκείνος πού κρύβει τις αμαρτίες του και καυχιέται μπροστά στο γιατρό πώς είναι υγιής, είναι ανόητος. Λες κι ό γιατρός επισκέπτε­ται τον άνθρωπο για να δει πόσο καλά είναι κι όχι από τί πάσχει.

Λέει ό Ιερός Χρυσόστομος:

«Το ν' αμαρτάνεις είναι κακό, όταν όμως το ομολο­γείς, μπορείς να λάβεις βοήθεια. Όταν όμως αμαρτάνεις και δεν το παραδέχεσαι, δεν υπάρχει ελπίδα να βοη­θηθείς».

Γι' αυτό ας γίνουμε σοφοί, συνετοί. Όταν στεκόμα­στε για να προσευχηθούμε μπροστά στο Θεό, πρέπει να νιώθουμε πώς βρισκόμαστε μπροστά στον πιο καλό και πιο ελεήμονα γιατρό. Εκείνος ρωτάει τον καθένα μας με αγάπη και μέριμνα: «Που πονάς;» Εμείς ας μην αμελήσουμε καθόλου να του αποκαλύψουμε την αρρώ­στια μας, να του φανερώσουμε τις πληγές και τις αμαρ­τίες μας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΟΙΑΣ, απο την Κυριακή του Τελώνου & του Φαρισαίου ώς την Μεγάλη Παρασκευή, ΟΜΙΛΙΕΣ Β΄ Μετάφραση – Επιμέλεια: ΠΕΤΡΟΥ ΜΠΟΤΣΗ

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Επιστολή αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου προς τον Άγιο Γρηγόριο Νύσσης


Δυσανασχετείς με τις περιοδείες και νομίζεις πώς είσαι ξεριζωμένος όπως τα ξύλα που πλέουν πάνω στα νερά. Καθόλου φίλε μου, μη νιώθεις έτσι. Γιατί η κίνηση εκείνων είναι ακούσια, ενώ η δική σου περιοδεία είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και έχει μια μονιμότητα, να ευεργετείς τους πολλούς, και ας μην είσαι μονιμοποιημένος σε ένα τόπο. Αλλιώς θα μπορούσε κανένας να κατηγορήσει και τον ήλιο, γιατί κάνει την περιοδική του κίνηση σκορπίζοντας το φώς του και ζωογονώντας όσα επισκέπτεται. Ή να επαινεί τα απλανή άστρα και να κατηγορεί τους πλανήτες, που και η πλάνηση τους είναι αρμονική.
O Γρηγόριος προσπαθεί να ησυχάσει το Γρηγόριο Νύσσης που λυπάται και αγανακτεί, γιατί περιοδεύει διαρκώς για να λύσεις ζητήματα εκκλησιαστικά της περιφέρειας του.



Επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στο Νικόβουλο




Επιστολή του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου στο Νικόβουλο ο οποίος πήρε σύζυγο του την Αλυπιανή, ανιψιά του Γρηγορίου από την αδερφή του Γοργονία. Φαίνεται ότι σε κάποια προστριβή που παρουσιάστηκε στο ανδρόγυνο αναφέρεται η επιστολή. Γράφτηκε το 365μ.Χ
***

Μου κατηγορείς την Αλυπιανή μου, επειδή τάχα είναι μικρόσωμη κι ανάξια για τα μεγαλεία σου, ό ψηλέ εσύ και γιγάντιε και πελώριε, στην εμφάνιση και στη δύναμη. Τώρα κατάλαβα ότι την ψυχή μπορεί να την μετρήσουμε κι ότι η αρετή ζυγίζεται, οι πέτρες είναι πολυτιμότερες από τα μαργαριτάρια και τα κοράκια ακριβότερα από τα αηδόνια. Μπορείς λοιπόν εσύ να απολαμβάνεις το μέγεθος και τους πήχεις σου και να μην υστερείς σε τίποτα από εκείνους τους Αλωάδες. Καβαλικεύεις άλογο, τινάζεις κοντάρι κι ο νού σου είναι στα θηρία. Ενώ αυτή δεν κάνει καμιά δουλειά, ούτε έχει πολλές δυνάμεις για να περνάει τη σαΐτα, να μεταχειρίζεται την ηλικάτη και να δουλεύει τον αργαλειό. Αυτό έχει δοθεί στις γυναίκες. Κι αν προσθέσεις και ετούτο ότι έχει καρφωθεί στη γη από της προσευχές της , και είναι πάντα κοντά στο Θεό με τις μεγάλες εξάρσεις της ψυχής, τι το θέλεις εδώ το ύψος σου και τις διαστάσεις του σώματος σου; Πρόσεξε πως σωπαίνει την ώρα που πρέπει, άκουσε την όταν μιλά, κοίταξε πόσο αδιαφορεί για τον καλλωπισμό της, πόσο στα γυναικεία μέτρα έχει σθένος ανδρικό, την ωφέλεια που προκαλεί στο σπίτι, την αγάπη στον άνδρα της. Και τότε θα πεις το λόγο του Λάκωνα, στα αλήθεια η ψυχή δεν έχει μέτρο και πρέπει ο έξω άνθρωπος να στρέφει το βλέμμα του προς τα μέσα. Αν δεις το πράγμα από αυτή τη σκοπιά, θα παύσεις να παίζεις και να την περιπαίζεις σαν μικρή και θα μακαρίζεις τη συζυγία σου. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΕΠΕ Γρ.Θεολόγου ΕΡΓΑ 7 επιστολή ΙΒ΄

Δημοφιλείς αναρτήσεις