Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ - ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ Α΄

 

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ

  ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.

ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ.

ὡς ὁρᾶται ἐν τοῖς ὑστέροις Θεοτοκίοις.

ᾨδὴ ἀ’. 

Ἦχος ἀ’. Χριστός γεννᾶται δοξάσατε.
Χἀράς αἰτία χαρίτωσον, τόν νοῦν μου καί φωτί σου κατάλαμψον, ψυχήν ἁγνή καί διάνοιαν˙ ὅπως σοι ἐκβοήσω χαρμονικώς, σύν τῷ Ἀρχαγγέλῳ, χαριστήριον ᾠδήν Θεοχαρίτωτε.

Τἤν θείαν στάμνον τήν πάγχρυσον, τήν ἔνδοθεν τό Μάννα κατέχουσαν, φαιδρώς πιστοί ανυμνήσωμεν˙ χαίροις αὑτῇ βοῶντες, Μῆτερ αγνή˙ χαῖρε τῶν περάτων, ἡ ἐλπίς καί σωτηρία τῶν ὑμνούντων σε.

Νἐφέλῃ χαῖρε ὁλόφωτε, πιστούς ἐπισκιάζουσα πάντοτε, λυχνία χαῖρε ἑπτάφωτε, καθώς Προφήτης πάλαι προεῖδε σε, Πνεύματος ἀγίου, ἐνεργείας ἐν ψυχή φέρουσα Πάναγνε.

Ίσχύς Παρθένε καί στήριγμα, καί καύχημα γενοῦ μοι τῷ δούλῳ σου, πλήθει τῶν ποικίλων θλίψεων, νῦν περιπεπτωκότι καί πειρασμῶν, κόπασον τόν σάλον, ἡ ἐλπίς μου καί χαρά καί ἀγαλλίασις.

ᾨδὴ γ’. Τῶν πρό τῶν αἰώνων.
Χαἴροις ὑπερτέρα, τῶν ἀΰλων πασῶν τῶν Δυνάμεων˙ χαῖρε ἀνύμφευτε Παρθένε, ἡ τεκοῦσα ασπόρως, Χριστόν τόν Θεόν ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Χαἶρε βασιλέων, εὐσεβούντων διάδημα τίμιον˙ χαῖρε Μαρτύρων θεῖον σθένος, καί πυρίμορφε θρόνε, Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ὦ ψάλλομεν˙ ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἰ Κύριε.

Πλῆθος με πταισμάτων, καί κινδύνων βυθίζει τόν άθλιον˙ ἀλλ’ εἰς λιμένα θυμηδίας καί εὐφρόσυνον ὅρμον, τῆς σής πανσθενεστάτης χάριτος, σύ εγκαθόρμισον˙ ὅπως ἀεί, ὑμνῶ σε Πανύμνητε.

 τῶν ὑπέρ νοῦν σου, καί ἀρρήτων θαυμάτων Θεόνυμφε! Πώς καί τεκοῦσα παρθενεύεις, τόν συνάναρχον Λόγον, Πατρί καί τῷ θείω Πνεύματι! Ὦ μελῳδοῦμεν απαύστως πιστοί˙ ἅγιος εἰ Κύριε.

ᾨδὴ δ’’. Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης.
Χαἶρε Ἱερέων εὐλαβῶν, στολή Θεοχαρίτωτε, καί τῶν Ὁσίων εγκαλλώπισμα˙ δικαίων χαῖρε χαρά, καί Μαρτύρων καύχημα˙ χαῖρε γηραιῶν ἡ βακτηρίᾳ, καί τῶν βοώντων ισχύς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Χαἶρε λογικῇ περιστερᾷ, κατάπαυσιν ἡ φέρουσα, τῆς ἀπιστίας καί πρός πίστιν Θεοῦ, ἑλκύσασα μυστικῶς, τούς ἐν σκότει Παρθένε, τῷ τῆς ἀγνωσίας κρατουμένους, καί νῦν βοῶντας πιστώς˙ δόξα τῆ δυνάμει σου Κύριε.

Τἡ ῥάβδῳ τῆς θείας σου ῥοπῆς, τήν ἄνικμον καρδίαν μου, ἀναστομώσασα δακρύων πηγάς, ἐκβλύζειν καί ποταμούς, Θεοτόκε ποίησον˙ δι’ ὤν μολυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας, ἀποπλυθεῖσα φαιδρᾷ, τῷ Υἱῶ τῷ σῶ ἐποφθήσεται.

νάνηψον τάλαινα ψυχή, καί κρᾶξον ἐκ βαθέων σου, τῶν ὀδυνῶν τῷ μόνῳ Θεῶ ημών˙ ἡμάρτηκα σοι Σωτήρ˙ ἀλλ’ οἰκτείρας σῶσον με, ταῖς τῆς σε τεκούσης ἀπειράνδρου, πρεσβείαις ὡς ἀγαθός, καί τοῖς ἐκλεκτοῖς συναρίθμησον.

ᾨδὴ ἕ’. Θεός ὤν εἰρήνης.
Ίδοῦ σοι τό χαῖρε βοῶμεν πιστοί, χαῖρε θρόνε Ὑψίστου πυρίμορφε, καί πύλη σωτηρίας ἡμῶν τῶν γηγενών˙ χαῖρε τῆς οἰκουμένης, ἐντρύφημα Παρθένε, καί χαράκωμα θεῖον, καί ἀσφαλές φυγαδευτήριον.

 κλῖμαξ ἤν εἶδε ποτέ Ιακώβ, τούς βροτούς ἀπό γῆς ἡ ἀνάγουσα, εἰς δόξαν τήν οὐράνιον σύ εἰ ὡς ἀληθῶς, Παντάνασσα Μαρία˙ διό σοι καί τό χαῖρε, εὐχαρίστως βοῶμεν, οἱ σεσωσμένοι τῆ κυήσει σου.

 σκέπη τοῦ κόσμου καί πάντων χαρά, ἡ προφθάνουσα τάχος καί σῴζουσα, οικτείρησον καί νῦν ἡμᾶς Θεόνυμφε ἁγνή, τούς σε προσκαλουμένους ἀεί ἐν περιστάσει˙ προστασίαν γάρ ἄλλην, μετά Θεόν ἡμεῖς οὑκ ἔχομεν.

Ναὄς ὡς ὑπάρχουσα φωτοειδής, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων καί σκήνωμα, ναόν με χρηματίσαντα καί σπήλαιον λῃστῶν, καθάρισόν με ὅλον, καί λάμπρυνον Παρθένε, καί νυμφῶνα πρός θεῖον, ἔνδον εἰσάγαγε Πανάμωμε.

ᾨδὴ ς’. Σπλάγχνων Ἰωνᾶν.
Χαἴροις διαυγής, πηγή καί ἀκένωτε, ἐξ ἦς τό φαιδρόν καθαρώτατον, καί ἀείζωον, ὕδωρ βλύσαν ποτίζει διψῶντα λαόν, καί δροσίζει τούς φλογμῶ τῶν παραπτώσεων, πάλαι κρατουμένους Δέσποινα, καί εἰσάγει εἰς Θείαν ἀνάψυξιν.

Χαἴροις ποταμέ, Θεοῦ ἀνεξάντλητε, ὑδάτων πολλῶν ὄντως ανάπλεε˙ δι΄ οὐ ἅπασα, καταρδεύεται κτίσις ὑμνοῦσα σε˙ καί εὐφραίνονται καρδίαι Θεονύμφευτε, πάσαι αἱ φλογμῶ κρατούμεναι, καί διψῶσαι νεκρέγερτα νάματα.

Φὡς μοι φωτεινόν, Δεσπότου παλάτιον, γενοῦ τῷ πολλοῖς περιπεσόντι δεινοῖς, καί καθεύδοντι, ἀπογνώσεως ὅλως πρός βάραθρον, καί τήν σήν ἐπιζητοῦντι θείαν σύναρσιν˙ πλήν σου ἄλλην γάρ οὐ κέκτημαι, προστασίαν ὁ δοῦλος σου Δέσποινα.

Νἑός οὐρανός, ἐδείχθης λαμπρότατος˙ ἀνέτειλας γάρ τόν μέγαν ἥλιον, καί ἀνέσπερον, ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν πάναγνε, ἀθεΐας τε τήν νύκτα διαλύσασα. Ὅθεν πᾶσα κτίσις συναγάλλεται, καί τό χαῖρε απαύστως κραυγάζει σοι.

Κάθισμα. 

Ἦχος ἀ’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Παρθένος ἀληθῶς, πρό τοῦ τόκου Παρθένε˙ Παρθένος ἀληθῶς, ἐν τῷ τόκῳ Παρθένε˙ Παρθένος ἀειπάρθενος, μετά τόκον διέμεινας, καί Παρθένον σε, ὁμολογοῦμεν Παρθένε, καί ἐλπίζομεν ἐν σοι Παρθένε σωθῆναι, παρθένων τό καύχημα.

ᾨδὴ ζ’. Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ.
Χαἶρε Θεοκυήτορ, δυστυχούντων ἀσφαλής ανόρθωσις˙ χαῖρε προπύργιον στερρόν, βασιλέων καί κραταίωμα, καί βεβαία προστασίᾳ τοῖς κραυγάζουσιν˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

Χαἶρε Θεογεννήτορ, ἡ φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι λάμψασα, τήν οἰκουμένην σκοτεινοῖς, ἐμπεσοῦσαν παραπτώμασι, καί φαιδρύνουσα τούς πίστει αναμέλποντας˙ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

ς ὄμβρος ἐπί πόκον, καταβάς ἐν σοι γαστρί σεσάρκωται, ὁ τῆς εἰρήνης ποταμός ἡ πηγή τῆς αγαθότητος˙ ὁ σταγόνας ὑετοῦ εξαριθμούμενος˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

 μόνη τόν Σωτῆρα ὑπέρ νοῦν σωματωθέντα τέξασα, κυριευθέντα με δεινοῖς, πειρασμοῖς καί κινδυνεύοντα, ἐλευθέρωσον ἁγνή καί σῶσον ψάλλοντα˙ ὁ τῶν Πατέρων Θεός εὐλογητός εἰ.

ᾨδὴ ἡ’. Θαύματος ὑπερφυοῦς.
Χαἴροις ὑπερέχουσα τῶν ἄνω μόνη, στρατευμάτων Πανάμωμε Κόρη, χαίροις υπερθαύμαστε˙ χαῖρε σκέπη τῶν γηγενών˙ χαῖρε γέφυρα ζωήν πρός τήν ἀθάνατον, βροτούς ἐπανάγουσα τούς μέλποντας˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Χαἶρε τοῦ φωτός τοῦ ἀπροσίτου, θεῖον ἐνδιαίτημα Παρθενομήτορ˙ χαῖρε χώρα εὔκαρπε, στάχυν θεῖον ὡς ἀληθῶς, ἐκβλαστήσασα τόν τρέφοντα τά σύμπαντα˙ ὦ πάντες βοῶμεν ανεμέλποντες˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Θαύματος ὑπερφυοῦς ἰδού τό πέρας, παρθενεύουσα τίκτει Παρθένος, γεγονότα ἄνθρωπον, τόν τῶν ὅλων Δημιουργόν, τόν συνάναρχον Πατρί καί τῷ Πνεύματι˙ ὦ πάντες κραυγάζομεν γηθόμενοι˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Σὤσαι βουληθείς ὡς εὐεργέτης φύσιν, τῶν βροτῶν ὁ πάντα κτίσας λόγῳ, ὅλον με ἐφόρεσεν, ὅλος ὅλῳ μοι ἐνωθεῖς, ἐκ Παρθένου σαρκωθείς ὁ ὑπερούσιος, ὦ πάντες σκιρτῶντες, ανακράξομεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον, καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Αἰνοῦμεν εὐλογοῦμεν προσκυνοῦμεν τόν Κύριον. Ὁ Εἱρμός.
Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος, εξεικόνισε κάμινος τύπον˙ οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ τῆς Θεότητος, Παρθένου ἤν ὑπέδυ νηδύν˙ διό ἀνυμνοῦντες αναμέλψωμεν˙ εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

ᾨδὴ θ’. Τύπον τῆς ἁγνῆς.
Χαἶρε Μήτηρ τοῦ Παντάνακτος, χαῖρε χαράς, τοῦ κόσμου αἰτία Πάναγνε˙ χαῖρε δάμαλις ἡ γραφικῇ μόσχον φέρουσα, Ἰησοῦν τόν Σωτῆρα καί Κύριον, χαῖρε φωτός δοχείον˙ χαῖρε πταιόντων ἱλαστήριον.

Χαἶρε πάντων εγκαλλώπισμα˙ χαῖρε λαβίς τόν θεῖον ἄνθρακα φέρουσα˙ χαῖρε πορφυρίς, βασιλικῇ ἀγλαόχρυσε, χαῖρε νόμων Θεοῦ φυλακτήριον˙ χαῖρε ἡ τάς προρρήσεις, τῶν προφητῶν σαφῶς περάνασα.

Χαἴροις οὐρανέ κατάστερε, πεποικιλμένῃ ἀρετῶν ταῖς λαμπρότησι˙ χαῖρε βασιλίς, ἐκ δεξιῶν τοῦ Δεσπότου σου, ἱσταμένῃ τό ἔνδυμα ἔχουσα, σεπτώς κεκοσμημένον, ὡς ὁ Δαβίδ σοι ἀνεβόησε.

Χαἶρε λογικέ Παράδεισε, ξύλου ζωῆς ἐν μέσῳ Χριστόν βλαστάσασα, τοῦ προτέρου ξύλου καθελόντα τό ἔμπικρον, καί τούς πάλαι τῆ βρώσει τεθνήξαντας, γλυκάναντα καί θείας, ζωῆς μετόχους ἀναδείξαντα.

Προσόμοιαν. 

Ἦχος ἀ’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.
Χαἶρε φωτός ἡ νεφέλη, καί στῦλε πύρινε, τόν νοητόν εἰσάγων, Ἰσραήλ πρός ἀξίαν, κατάπαυσιν Παρθένε χαῖρε σεμνή, τοῦ Ἀδάμ ἡ ανόρθωσις˙ καί τῶν δακρύων τῆς Εὔας απαλλαγή˙ χαῖρε κόσμου ἡ βοήθεια.

Χαἶρε λαβίς ἡ τόν θεῖον, ἄνθρακα φέρουσα, χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας, τό ἀπόρθητον τεῖχος, πιστῶν χαῖρε τό κράτος˙ χαῖρε βροτῶν, πρός Θεόν ιλαστήριον˙ χαῖρε μετάγουσα γέφυρα πρός ζωήν τούς ὑμνοῦντας σε Θεόνυμφε.

Χαἶρε Παντάνακτος Μήτηρ, χαῖρε βασίλισσα, τῶν βασιλίδων κόσμου Θεοτόκε Μαρία˙ χαῖρε ἀσθενούντων ἡ ταχινή, ἰατρεία καί λύτρωσις˙ χαῖρε τρυφή Παραδείσου τοῦ ἐν Ἐδέμ, ἀσυγκρίτως ὑπερέχουσα.

Μαρμαρυγαίς ἀκηράτοις, τοῦ θείου Πνεύματος, καταυγασθήναι δίδου, τήν ζοφώδη ψυχήν μου˙ καί σκότους ἐξωτέρου ῥῦσαι ἁγνή, καί αὐλίζεσθαι πάντοτε, ταῖς τῶν ἁγίων λαμπρότησιν ἐν χαρά, Θεοτόκε καταξίωσον.


Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ.

ΗΧΟΣ Α΄

ΤΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ. ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΟΣ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΡΗΤΗΣ. 
Ωδή α’. 
Ήχος α’.
Ωδήν επινίκιον.
Ωδήν παρακλήσεως τη Θεοτόκω, πιστοί προσενέγκωμεν, ιλασμόν αιτούμενοι, των εγκλημάτων ημών, και του εχθρού αποφυγήν, και σωτηρίαν ψυχών.

Ελέους την άβυσσον η τετοκυία, ελέησον οίκτειρον, την εμήν ασθένειαν Θεοχαρίτωτε, και χειραγώγησον προς φως της κατανύξεως.

Υψώθην ο άθλιος τη απονοία, αρθείς τω φρονήματι, και εις βόθρον πέπτωκα των παραπτώσεων˙ τη μετανοία με αγνή, πάλιν ανόρθωσον.

Μυρίοις εγκλήμασιν αμαρτημάτων, βαρούμενος άχραντε, σοι προσπίπτω δέξαι με, μετανοούντα θερμώς, και ίλεών μοι τον κριτήν, ποίησον Δέσποινα.

Ωδή γ’.
Στερεωθήτω η καρδία μου.
Ο πλημμελήσας υπέρ άπαντας, τους ανθρώπους μόνος εγώ ειμί˙ και δια τούτό σοι βοώ, Παναμώμητε Δέσποινα, βοηθήσαι τω ικέτη σου, λαβείν την συγχώρησιν.

Βεβαρημένον τοις παθήμασι, και ταις τρικυμίαις ποντούμενον, ο δολιόφρων αγαθή, εφερπύζει αρπάσαί με˙ αλλά ρύσαι και ανάγαγε, προς φως μετανοίας με.

Εγώ υπάρχω κόρη Πάναγνε, δένδρον το σαπρόν, φευ, και άκαρπον˙ όπερ ποιήσαί με καρπόν, καλόν θείον παράσχου μοι, και εμπλήσαί με της χάριτος ,Χριστού και γλυκύτητος.

Δείξόν μοι τρίβον την σωτήριον, δι’ ης βασιλείαν ουράνιον, κληρονομήσω αγαθή, ο ανάξιος δούλός σου, και ακούσω την τρισάγιον ωδήν αγαλλόμενος.

Ωδή δ’.
Εισακήκοα Κύριε.
Νοητοί ώσπερ γίγαντες, τρεις των παθών με κατατροπούνται˙ ακηδία, λήθη άγνοια˙ αλλά συ Θεόνυμφε, η βοηθός μου, τούτους κατάβαλε.

Γαυριώντι φρονήματι, και επηρμένη τη διανοία, εκτετέλεκα τον βίον μου˙ αλλά συ ταπείνωσιν, Θεοκυήτορ δίδου και σώσόν με.

Ρυπωθείς κατεμόλυνα, ταις ασωτείαις την ψυχήν μου, των δαιμόνων καταγώγιον, γεγονώς ο δείλαιος, πάναγνε Μαρία καθάρισον.

Παναγία Θεόνυμφε, παραμυθία των θλιβομένων˙ των βροτών το καταφύγιον, των πιστών το στήριγμα, σώσόν με τον δούλόν σου δέομαι.

Ωδή ε’.
Την σην ειρήνην.
Τραχείαν δι’ ασκήσεως οδόν αρετής, βαίνειν με Παρθένε ράον ευόδωσον, όπως τα πάθη κατευνάσαί με, και απαθείας ίδω, τον γαληνόν λιμένα.

Σε μόνην καταφύγιον πλουτούμεν αγνή, πάντες οι Θεόν κακώς παροργίσαντες, και αμαρτίαις βαρυνόμενοι, όπως σαις πρεσβείαις, αυτώ ιλεωθώμεν.

Νηστείαις και δεήσεσι ποτέ Νινευΐ, ίλεων αυτή, τον μόνον φιλάνθρωπον, τη μετανοία απειργάσατο˙ εγώ δε Θεομήτορ, προς σε νυν καταφεύγω.

Φθείρας την θείαν στολήν του βαπτίσματος, άλλος ουκ έστιν ως εγώ ο παμβέβηλος˙ διο βοώ σοι μη παρίδης με, αλλά σώσον Κόρη, τον σον αχρείον δούλον.

Ωδή ς’.
Τον προφήτην Ιωνάν.
Τας αιτίας των παθών, ουκ εκκόπτω παντελώς˙ και απάθειαν ζητώ, εν ευχαίς διηνεκώς, Πανύμνητε, την πώρωσίν μου λύσον και σώσόν με.

Υπερέβην αληθώς, Σοδομίτας αισχρουργών, και πτοούμαι μη το πυρ, δαπανήση με εκεί, Θεόνυμφε˙ της τούτου πείρας, ρύσαι και σώσόν με.

Στένω, τρέμω και βοώ, μη παρίδης με αγνή, τον εις πάθη ολικώς, εμπεσόντα χαλεπά˙ άλλ’ οίκτειρον, και προς μετάνοιαν χειραγώγησον.

Ζώντα φρούρει με αεί, λυτρουμένη πειρασμών, εκχωρούντα δε της γης, προς αιώνιον ζωήν οδήγησον, Παρθενομήτορ τη ευσπλαγχνία σου.

Κάθισμα. 
Ήχος α’.
Χορός Αγγελικός.
Παράσχου μοι αγνή, κατανύξεως ρείθρα, δακρύων προχοήν, δαψιλή και πλουσίαν˙ η βλύσασα άβυσσον, οικτιρμών και χρηστότητος˙ αναστέλλουσαν την των κακών μου πλημμύραν, αποστάζουσαν την φοινικήν των παθών μου, ροήν και ανάβλεψιν.

Ωδή ζ’.
Η κάμινος Σωτήρ.
Νεφέλην σε γινώσκω Θεόνυμφε, τον ήλιον της δόξης κυήσασα, φωταγωγούντα πάντα, τα νυκτώδη μου εγκλήματα.

Ξηράνασα φυτά Θεονύμφευτε, των λογισμών και ατόπων μου πράξεων˙ αεί με εκβλαστάνειν, εναρέτους καρπούς ποίησον.

Γυμνός ειμί αρετών ενδύματος, και βάλλομαι του νυμφώνος πόρρωθεν˙ η τον Χριστόν τεκούσα, αφθαρσία με αμφίασον.

Μαστίζειν συνεχώς με ου παύεται, Παρθένε η συνείδησις ένδοθεν˙ αλλά απάλλαξόν με, τη ταχεία αντιλήψει σου.

Ωδή η’.
Ον φρίττουσιν Άγγελοι.
Πώς κάθη αμέριμνος ταλαίπωρε ψυχή; Πώς λήθη παρέδωκας τας πράξεις τας αισχράς; Ανάπτυξον ταύτας τη μητρί του Θεού, ίνα μεσιτεύση τω εξ αυτής τεχθέντι.

Παρόμοιος γέγονα τω πάλαι Ισμαήλ, κατατρέχων εμαυτού, ως άλλου Ισαάκ˙ διο της οικίας εκδιώκομαι, της Αβραμιαίας, της άνω κληρουχίας.

Ξενώσας της άνωθεν πατρίδος εμαυτόν, εις ξένους κατήντησα πολίτας και ληστάς, σιτούμενος ξένην εδωδήν συφορβών˙ συ ουν Θεοτόκε, ως τον άσωτον σώσον.

Αγνείας διέρρηξα σφραγίδας αναιδώς, αγνείας η τέξασα Χριστόν τον φυτουργόν˙ αγνώς βιωτεύειν τον επίλοιπον, χρόνον της ζωής μου, ποίησον Θεομήτορ.

Αινούμεν. 
Ο Ειρμός.
«Ον φρίττουσιν Άγγελοι και πάσαι στρατιαί, ως Κτίστην και Κύριον υμνείτε Ιερείς, δοξάσατε παίδες, ευλογείτε λαοί, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.
Την φωτοφόρον νεφέλην.
Θεόν ιδείν ηξιώθη, ο Αβραάμ ως ην θέμις φιλοξενίαν ησκηκώς˙ εγώ δε φειδωλίαν, μισοξενίαν εσχηκώς, εικότως απέρριμμαι εις γέενναν˙ αλλά συ Θεοτόκε εξελού με της κολάσεως εκεί.

Ρείθροις δακρύων η πόρνη Χριστού τα άχραντα ίχνη, εκμαξαμένη γοερώς, των πταισμάτων την λύσιν, εύρατο τάχιον αγνή˙ εγώ δε προσπίπτων σοι εξ όλης, της καρδίας μου στενάζω, και αιτούμαι λυτρωθήναι των παθών.

Νουν και ψυχήν και το σώμα, και τας λοιπάς μου αισθήσεις, σοι ανατίθημι αγνή˙ διαφύλαξον σώα, εκ των βελών του πονηρού, και δος μοι κατάνυξιν του κλαύσασθαι, τα συμβάντα μοι πάθη, ραθυμούντι, και βιούντι αμελώς.

Εξ αμελείας εις λήθην, εις αφοβίαν εκ λήθης, αφοβίας εις βυθόν, εμπεσών αμαρτίας, σοι Θεομήτορ εκβοώ, την χείρά μοι έκτεινον και σώσόν με, ώσπερ έσωσε Πέτρον ο Υιός σου, εκ θαλάσσης της πικράς.

Προσόμοια. 
Ήχος α’.
Πανεύφημοι μάρτυρες.
Χαίρε θείον όχημα Θεού˙ χαίρε πάντων Άνασσα˙ χαίρε Κυρία της Κτίσεως˙ χαίρε η άμπελος, βότρυν η τεκούσα, οίνον αποστάζοντα, ευφραίνοντα τους πίστει υμνούντάς σε, και μεγαλύνοντας, και τιμώντάς σε πανύμνητε, ως μητέρα Χριστού του Θεού ημών.

Χαίρε θείον σκήνωμα Χριστού˙ χαίρε παντευλόγητε˙ χαίρε πανθαύμαστε Δέσποινα˙ χαίρε τον άμωμον, μόσχον η τεκούσα, δάμαλις ανύμφευτε, Χριστόν τον ζωοδότην και Κύριον˙ ον νυν ικέτευε, μητρικαίς σου παρακλήσεσι, του ρυσθήναι κινδύνων τους δούλους σου.

Χαίρε βίβλε έμψυχε Θεού, Λόγον τον πανάγιον, εγγεγραμμένον η φέρουσα˙ χαίρε η άφλεκτος, βάτος χαίρε Κόρη, νεφέλη ολόφωτε, Χριστόν τον νοητόν όντως ήλιον, η ανατείλασα, τοις ανθρώποις, χαίρε άχραντε, δυστυχούντων ετοίμη βοήθεια.

Νοσούσαν Πανύμνητε δεινώς την ψυχήν μου πάθεσι, πονηροτάτοις θεράπευσον, η τον ακέστορα, και σωτήρα πάντων, τον Χριστόν κυήσασα, τον πάσαν μαλακίαν ιώμενον˙ τον εκνικήσαντα διαβόλου την κακόνοιαν, και θανάτου ημάς απαλλάξαντα.


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024

ΗΧΟΣ Α’, ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.


 

 ΗΧΟΣ Α’

ΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ
ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΦΩΤΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΩΤΑΤΟΥ
ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ου η ακροστιχίς.
«Πρώτη δέησις τη πανάγνω Παρθένω˙ Φωτίου».

Ωδή α’. Ήχος α’.
Σου η τροπαιούχος.
Πύλη του φωτός του νοητού, της μετανοίας μοι πύλας διάνοιξον˙ και τον νουν μου φώτισον, το ζοφερόν σκότος αποδιώκουσα, το της αμαρτίας, και των παθών Παναμώμητε.

Ρύσαι την ψυχήν μου αγαθή, της δυναστείας του δολίου δράκοντος, του τοις δελεάσμασι, των ηδονών ταύτην συγκαταφέροντος, πονηρά απάτη, της απωλείας προς βάραθρα.

Ως των αγαθών των υπέρ νουν, αναδειχθείσα τοις ανθρώποις πρόξενος, Δέσποινα πανάχραντε˙ ούτω καμοί της σωτηρίας πρόξενος, της αιωνιζούσης, και ευφροσύνης γενήθητι.

Τον πάντα βουλήματι αυτού, δημιουργήσαντα κράτει Θεότητος, Λόγον τον αΐδιον˙ τούτον αγνή εν μήτρα σου εχώρησας, επ’ ευεργεσία, των γηγενών σωματούμενον.

Ωδή γ’.
Ο μόνος ειδώς.
Η σκέπη και λύτρωσις ημών, το τείχος και κραταίωμα, των ευφημούντων σε πολυΰμνητε˙ από παντοίων ρύσαί με θλίψεων, και των περιστάσεων, των του βίου πάντοτε, περιέπουσα όπως δοξάζω σε.

Δέσποινα του κόσμου αγαθή, του μόνου φιλοικτίρμονος, του ευσπλαγχνίας έχοντος πέλαγος, του σαρκωθέντος εκ των πανάγνων σου, αιμάτων δεήθητι, του κατοικτειρήσαί με, τον αμέτροις κακοίς συνεχόμενον.

Έχουσα συμπάθειαν πολλήν, και σπλάγχνα φιλοικτίρμονα, και υπέρ έννοιαν αγαθότητα˙ επ’ εμέ ταύτα δείξον Πανάχραντε, τον εις σε προστρέχοντα, και των παραπτώσεων, των απείρων την άφεσιν δίδου μοι.

Η μήτρα σου ώφθη αληθώς, Μαρία αειπάρθενε, του ουρανού πλατυτέρα χωρήσασα, τον Βασιλέα και ποιητήν του παντός, τον πάση αχώρητον τη κτίσει υπάρχοντα, τη δυνάμει αυτού της Θεότητος.

Ωδή δ’.
Όρος σε τη χάριτι.
Σώσόν με Παρθένε, απειγόγαμε σώσόν με˙ μη με παρίδης αγαθή, καταπονούμενον δεινοίς, ηδοναίς και πάθεσι, και λογισμοίς βεβήλοις και πονηρίας μεστοίς, και των δαιμόνων παρενοχλήσεσιν.

Ικέτης προσέρχομαι τη σκέπη σου άχραντε˙ και εκβοώ από θερμής και κατωδύνου μου ψυχής˙ ελέησον ρύσαί με, εκ του πυρός της αιωνίου κολάσεως, ταις προς Θεόν σαις αχράντοις δεήσεσιν.

Σαρκός μου την έκλυσιν, ψυχής τε την πάρεσιν, τη ρωστική της σης ροπής, ισχύι Δέσποινα σεμνή, ανάκτησον πρόσφορον, ταύταις σαφώς την θεραπείαν παρέχουσα, προς εργασίαν του θείου θελήματος.

Το μέγα και πάνσεπτον και θείον μυστήριον, της αποκρύφου του Θεού, βουλής εν σοι παναληθώς, αγνή πεφανέρωται, ότι αυτός ο κατ’ ουσίαν αχώρητος, τη κτίσει πάση εν ση γαστρί κεχώρηται.

Ωδή ε’.
Ο φωτίσας τη ελλάμψει.
Η λυχνία η χρυσή η το θείον λαμπάδιον, κατέχουσα των παθών μου τον γνόφον σκεδάσασα, τον του θείου έρωτος πυρσόν, εν τη εμή καρδία Θεογεννήτορ διάναψον.

Πολυπλόκους μηχανάς και ενέδρας του δράκοντος, του δολίου Θεοτόκε Παρθένε διάλυσον, ας κατά του δούλου σου, επινοείται πανουργία, του συλλαβείν με πειρώμενος.

Απορήσας εξ απάσης βοηθείας άχραντε, ανθρωπίνης προς την σην οξυτάτην αντίληψιν, ευλαβώς προσέδραμον˙ συ με της σης και προμηθείας, και ευμενείας αξίωσον.

Νομικοί σε και σκιώδεις προέφαινον έσεσθαι, τύποι πάλαι Θεοτόκον αγνήν παναμώμητον˙ ημείς δε κατέχοντες, έργω νυν τούτων τας εκβάσεις, ακαταπαύστως υμνούμέν σε.

Ωδή ς’.
Εκύκλωσεν ημάς.
Ανάκτορον Θεού παναγιώτατον, πρεσβείαις σου καθάρισον, την ψυχήν μου και το σώμα και τον νουν, εκ βεβήλων έργων, και αισχρών εννοιών, και του εκ σου αποτεχθέντος ναόν με ποίησον.

Γαλήνη νοητή συ με προσόρμισον, την ζάλην και τον τάραχον, των παθών μου κατευνάζουσα σεμνή, και την τρικυμίαν εκδιώκουσα των ηδονών, η την γαλήνην την θείαν τέξασα.

Ναμάτων μυστικών των σων δεήσεων, την των πταισμάτων καύσωνι, εκτακείσάν μου καρδίαν αγαθή, έμπλησον και δείξον καρποφόρον αυτήν, θεοφιλών και θεαρέστων λόγων και πράξεων.

Ως ούσα καθαρά και πανακήρατος, Λόγον τον ακήρατον, υπεδέξω εν νηδύϊ σου σεμνή˙ και τούτον εγέννησας εις λύτρωσιν, των γεγενών των Προπατόρων της αποφάσεως.

Κάθισμα. 
Ήχος α’.
Τον τάφον σου Σωτήρ.
Ασπόρως τον Χριστόν, απεκύησας μόνη, το θαύμα υπέρ νουν, πώς Παρθένος και Μήτηρ, διο Θεοτόκον σε, προσκυνούντες δοξάζομεν˙ συ γαρ έτεκες τον Βασιλέα της δόξης, ον δυσώπησον, του ειρηνεύσαι τον κόσμον, και σώσαι τας ψυχάς ημών.

Ωδή ζ’.
Σε νοητήν.
Πίστει πολλή και πόθω προσέρχομαι, τη θεία σκέπη σου σεμνή˙ συ γενού μοι καταφυγή˙ συ μου ιλαστήριον˙ συ με απολύτρωσαι, εκ των κινδύνων και θλίψεων, και πειρασμών Θεοτόκε, και νόσων και κακώσεων.

Ανατολή του ηλίου Δέσποινα, του νοητού ως συμπαθής, συ τη αίγλη τη παμφαεί, της θείας πρεσβείας σου, φαύσον μετανοίας μοι, ανατολήν εκδιώκουσα, την ζοφεράν των παθών μου, ομίχλην και πταισμάτων μου.

Ρύσαι ημάς τους ανευφημούντάς σε, της τυραννίδος του εχθρού, του ζητούντος μανιωδώς, την ημών απώλειαν, και τούτου ματαίωσον, την πονηρίαν Πανάμωμε, και μηχανήν αυτού πάσαν, δυνάμει σου αμβλύνουσα.

Θρόνον Θεού και παστάδα έμψυχον, Θεογεννήτορ οι πιστοί, επιγνόντες σε αληθώς, πίστει εκβοώμέν σοι˙ σώζε τους ικέτας σου από πασών περιστάσεων˙ όπως αεί ευλογούμεν, αγνή και προσκυνούμέν σε.

Ωδή η’.
Εν καμίνω παίδες.
Επί πέτραν στήσον ασφαλή, της του Θεού αγάπης, τας βάσεις τας της ψυχής μου, και παθών ταις προσβολαίς, φύλαξον ακλόνητον Θεοτόκε˙ ίνα εδραία καρδία αναμέλπω, και δοξολογώ σε πιστώς εις τους αιώνας.

Νεύρωσόν μου Δέσποινα αγνή, τον τόνον της καρδίας, ισχύν με κατά παθών, περιζωννύουσα την σην, και τηρούσα άτρωτον εκ της τούτων, επικρατείας και πικράς τυραννίδος˙ ίνα σε δοξάζω αεί εν ευθυμία.

Ώ Παρθένε Δέσποινα σεμνή, γραφικώς η ψυχή μου, οπίσω σου εκολλήθη˙ διο έκτεινον την σην, δεξιάν την άχραντον και εν πάσιν, αντιλαβού μου σκέπουσα και φρουρούσα, και της αιωνίου χαράς καταξιούσα.

Φωτοφόρον σκήνωμα Θεού, εδείχθης Θεοτόκε, και έμψυχον και αγνότατον παλάτιον σεμνή, και θρόνος πυρίμορφος, της αστέκτου θείας ουσίας˙ διο σε ανυμνούμεν, και δοξολογούμεν πιστοί εις τους αιώνας.

Αινούμεν. 
Ο Ειρμός.
«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τω κάλλει της ευσεβείας καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.
Τύπον της αγνής.
Ώφθης αίγλη καθαρότητος, πάσαν την κτίσιν υπεραίρυσα Πάναγνε˙ αλλά δέξαι με, τον μολυσμοίς καταχράναντα, ηδονών υπέρ άπαντα άνθρωπον, ψυχήν τε και το σώμα, και σαις πρεσβείαις αποκάθαρον.

Τρίβοις θείαις εκβιβάζουσα, της μετανοίας την ψυχήν μου επίστρεψον, εξ οδού αγνή, της απαγούσης εις θάνατον, και προς όλεθρον όντως αιώνιον, Μαρία Θεοτόκε, αμαρτωλών το ιλαστήριον.

Ίνα τί με εγκατέλειπες, φως των εμών ομμάτων, και αγαλλίαμα της καρδίας μου; και πειρασμοί με εκύκλωσαν; Άλλ’ οικτείρησον Κόρη και σώσόν με, εκ πάντων των λυπούντων, των θλιβομένων η παράκλησις.

Όρος του Θεού πανάγιον, ο δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο απωλείας με περιπλανώμενον όρεσι, και κρημνοίς και βαράθροις ωθούμενον, ζητήσασα προς όρος, της αρετής με χειραγώγησον.

Ύμνον ευλαβώς προσφέρομεν, τω σω ασπόρω τόκω, δια σου Δέσποινα, πανυπέραγνε, και σε απαύστως, δοξάζομεν, δυσωπούντες ρυσθήναι κολάσεως, τους πόθω σε τιμώντας, και ορθοδόξω πίστει σέβοντας.

Προσόμοια. 
Ήχος α’.
Των ουρανίων ταγμάτων.
Χαίρε πιότατον όρος και θεοβάδιστον˙ χαίρε το των Αγγέλων, περιβόητον θαύμα˙ το σθένος των Μαρτύρων, χαίρε σκηνή, Ιερέων αγλάϊσμα˙ και πενομένων ασύλητε θησαυρέ, χαίρε κλέος των τιμώντων σε.

Χαίρε βασίλειον κράτος και πύργε άσειστε, χαίρε πιστών η δόξα, Θεοτόκε Παρθένε, ανόρθωσις πιπτόντων χαίρε αγνή, και διαβόλου κατάπτωσις, και απογνώσεως πάσης ότι Χριστόν, την ελπίδα πάντων έτεκες.

Χαίρε πλειάς το του Πόλου άστρον λαμπρότατον, η συνδεσμούσα πάντα, ως αστέρας σα τέκνα, κοινώς τους ορθοδόξους Χριστιανούς, και ως μήτηρ φιλόστοργος, σκέπουσα θάλπουσα τούτους και ουρανών, αξιούσα κατοικήσεως.

Τίς διηγήσεται Κόρη τα σα θαυμάσια; Ον γαρ ου σθένει βλέπειν, των Αγγέλων η τάξις, εβάστασας ως θρόνος χερουβικός˙ τούτον αίτησαι Πάναγνε, εν τη μελλούση ημέρα τη φοβερά, πάντας ρύσασθαι κολάσεως.

 


Τρίτη 26 Μαρτίου 2024

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ. ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.


 ΗΧΟΣ Α’

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ.

ΚΑΝΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ.
ΠΟΙΗΜΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΥΧΑΪΤΩΝ
ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΠΟΔΟΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥ.

Ωδή α’. Ήχος α’.
Σου η τροπαιούχος.
Το στόμα μου πλήρωσον αγνή, θείας αινέσεως όπως υμνήσω σου, την δόξαν Πανύμνητε, και μεγαλύνω την μεγαλοπρέπειαν, όλην την ημέραν, του σε σεπτώς μεγαλύναντος.

Χάρισαί μοι πένθος χαρμονής, και παρακλήσεως θείας παραίτιον, χαρά και παράκλησις, των ορθοδόξων Θεοτόκε Δέσποινα, η χαράν τω κόσμω, και σωτηρίαν πηγάσασα.

Ως έμψυχος νέος ουρανός, δικαιοσύνης ανέτειλας ήλιον, Κόρη και εβλάστησας, ως λογικός και μυστικός παράδεισος, ξύλον ζωηφόρον, εξ ου φαγόντες ου θνήσκομεν.

Υπερτέρα γέγονας αγνή, των ποιημάτων Θεόν σωματώσασα˙ όθεν ικετεύω σε, από κοπρίας παθών με ανάστησον, και προς θείον ύψος της απαθείας εισάγαγε.

Ωδή γ’.
Ο μόνος ειδώς.
Η μόνη την φύσιν των βροτών, θεώσασα πανάμωμε, τω υπέρ φύσιν τόκω σου αίτησαι, αμαρτημάτων ημίν συγχώρησιν, και την αγαλλίασιν, την διαιωνίζουσαν, Παναγία Παρθένε πανύμνητε.

Η χώρα τον στάχυν της ζωής, ασπόρως η εκφύσασα, και ανηρότως αναβλαστήσασα, λιμώ τακείσαν ενθέου βρώσεως, την ψυχήν μου στήριξον, άρτω θείων πράξεων, αρετών εν ελαίω πιάνασα.

Εκ σου ανεβλάστησεν ημίν, το άνθος το αμάραντον, ευωδιάζον πάσαν την ανθρωπότητα, τω θείω μύρω της αυτού φύσεως, ο Πατρί συνάναρχος, και εκ σου γενόμενος, υπό χρόνον Μαρία Πανάμωμε.

Το είδος μορφής σου της σεπτής, Αγγέλοις μεν αιδέσιμον, τοις δε βροτοίς υπάρχει σωτήριον˙ και φρικτόν της πονηρίας τοις πνεύμασι, όπερ πίστει σέβοντες, και κατασπαζόμενοι, Θεοτόκε ψυχάς φωτιζόμεθα.

Ωδή δ’.
Όρος σε τη χάριτι.
Όρος τε προείδε, Δανιήλ αλατόμητον˙ κατάσκιον ο Αββακούμ, τετυρωμένον ο Δαβίδ˙ όρος άλλος άγιον, και εμφανές και πίον όρος Πανύμνητε˙ ώ ο Θεός κατοικήσαι ηυδόκησεν.

Θείόν σε παλάτιον, του Λόγου γινώσκομεν, εν ώ οικήσας σαρικώς εκαινοποίησεν ημάς, φθαρέντας τοις πάθεσιν, όθεν αγνή Θεού μητέρα σε σέβομεν, και τον εκ σου γεννηθέντα δοξάζομεν.

Θείόν σε νοούμεν, ακηλίδωτον έσοπτρον, ως δεξαμένη την αυγήν, της θεϊκής μαρμαρυγής, και ταύτην αστράψασαν, σωματικώς παντί τω κόσμω Πανύμνητε, προς σωτηρίαν των υμνούντων σε.

Ναόν σε γινώσκομεν, Θεού καθαρώτατον, του ποιητού των ουρανών, και πάσης κτίσεως αγνή˙ όθεν σοι κραυγάζομεν, ναούς ημάς του θείου Πνεύματος ποίησον, τους την θερμήν σου πρεσβείαν πλουτίσαντας.

Ωδή ε’.
Ο φωτίσας τη ελλάμψει.
Ίασαί μου της ψυχής τα αλγήματα πάναγνε, η τεκούσα τον τας νόσους ημών ιασάμενον, τοις αυτού παθήμασι, τοις σωτηρίοις και πανσέπτοις˙ ίνα πιστώς μεγαλύνω σε.

Ρυπωθείσαν την αθλίαν ψυχήν μου τοις πάθεσι, τω υσσώπω της ενθέου πρεσβείας σου κάθαρον, Θεοτόκε άχραντε, παρεχομένη σωτηρίας, ταύτη φαιδρότατον ένδυμα.

Σε ετοίμην προς το σώζειν βοήθειαν κέκτημαι˙ δια τούτό σοι προσπίπτω και κράζω συν δάκρυσι, Θεοτόκε ρύσαί με, εκ των βελών του αλλοτρίου, και της μελλούσης κολάσεως.

Συ ισχύς μου συ και καύχημα και αγαλλίαμα, και φρουρός μου και αντίληψις και καταφύγιον, και προστάτις άμαχος, Υπεραγία Θεοτόκε˙ διο με σώζε τον δούλόν σου.

ωδή ς’.
Εκύκλωσεν ημάς.
Λικμήσασα Παρθένε ταις πρεσβείαις σου, τω πτύω του πνεύματος, θημωνίας των εμών αμαρτιών, κάθαρον καρδίας μου την άλωνα, μακράν αυτής παν αχυρώδες ποιούσα νόημα.

Ιδούσά μοι την κάκωσιν Πανάμωμε, ην η ψυχή υφίσταται, κρατουμένη εν Αιγύπτω των παθών, και πλινθοπλαστούσα την πηλόν σαρκός, δεύρο ταχύ και της ατίμου δουλείας με λύτρωσαι.

Σπαράττομαι τα σπλάγχνα και συστρέφομαι, τον χρόνον τελειούμενον, της ζωής μου καθορών και εμαυτόν, χείροσιν εκάστοτε προκόπτοντα, και ταις πληγαίς επιτιθέντα πληγάς και μώλωπας.

Νυν ήγγικε ψυχή το τέλος ήγγικεν˙ απόθου τοίνυν άπαντα, τα του σκότους και νυκτός έργα δεινά, και τα του φωτός όπλα ενδύθητι, περιπατείν ως εν ημέρα πράττουσα εύσχημα.

Κάθισμα. 
Ήχος α’.
Χορός Αγγελικός.
Ημέρα μυστική, ανεδείχθης Παρθένε, τον ήλιον Χριστόν, καταυγάζουσα πάσι, τοις ζόφω απογνώσεως, καθημένοις Θεόνυμφε˙ όθεν άπαντες, οι δια σου φωτισθέντες, μακαρίζομεν, χρεωστικώς ως αιτίαν, βροτών αναπλάσεως.

Ωδή ζ’.
Σε νοητήν.
Ο φωτεινός του Δεσπότου θάλαμος, χαίρε πανθαύμαστε αγνή˙ χαίρε τείχος το των πιστών˙ χαίρε κλίμαξ άγουσα, προς θείαν κατάπαυσιν, τους μελωδούντας τω τόκω σου˙ ο αινετός των Πατέρων Θεός και υπερένδοξος.

Ον ου χωρεί, ουρανός εχώρησας, ως πλατυτέρα ουρανών, Θεοτόκε ο λογικός, ουρανός και έμψυχος, του κατασκευάσαντος, τους ουρανούς τω βουήματι, μόνου Θεού ουρανού και της γης το εγκαλλώπισμα.

Ίνα Θεός γένηται ο άνθρωπος, εκ σου σεσάρκωται Θεός˙ ον ικέτευε εκτενώς άχραντε πανάμωμε, σώζεσθαι τους δούλους σου, επηρειών του αλάστορος, και χαλεπής εκ γεέννης φλογός και πάσης θλίψεως.

Την εν εμοί ραθυμίαν Δέσποινα, και νυσταγμόν τον χαλεπόν, ταις αγρύπνοις σου προς Θεόν, δέομαι δεήσεσιν, άχραντε απέλασον, και μελωδούντά με οίκτειρον˙ ο αινετός των Πατέρων Θεός και υπερένδοξος.

Ωδή η’.
Εν καμίνω παίδες.
Ως εκ ρίζης της του Ιεσσαί, βλαστήσασα προφέρεις, το άνθος Θεοκυήτορ, το αμάραντον Χριστόν˙ όθεν ικετεύω σε, των παθών μου πάσας προρρίζους, ανάσπασον ακάνθας, και τον θείον φόβον, εμφύτευσόν μοι Κόρη.

Ως ωραίαν ως περικαλλή, ως άμωμόν σε Κόρην, ως νύμφην εκλελεγμένην, ως νεάνιν καθαράν˙ Παρθένον ως άσπιλον και αγίαν, σε ανυμνούμεν και πόθω προσκυνούμεν, την ευλογημένην εις πάντας τους αιώνας.

Σε και τείχος καταφυγήν, και κλίμακα προς ύψος, μετάγουσαν το ανθρώπινον Παρθένε Μαριάμ, ειδότες κραυγάζομεν˙ ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Η αγία γη και εκλεκτή, εν η κεκαλυμμένοι, καλύμματι απιστίας, αμφιβόλων λογισμών, πόδες ουκ επάτησαν των γηΐνων˙ δείξον φροντίδων ανώτερον τον νουν μου, και της των πραέων γης καταξίωσόν με.

Αινούμεν. 
Ο Ειρμός.
«Εν καμίνω παίδες Ισραήλ, ως εν χωνευτηρίω, τω κάλλει της ευσεβείας, καθαρώτερον χρυσού, απέστιλβον λέγοντες, ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας».

Ωδή θ’.
Τύπον της αγνής.
Όρος του Θεού πανάγιον, ο δεξιά Κυρίου προκατειργάσατο, απωλείας με, περιπλανώμενον όρεσι, και κρημνοίς και βαράθροις ωθούμενον, ζητήσασα προς όρος, της αρετής με χειραγώγησον.

Ήδη ο νυμφών ηυτρέπισται, και η παστάς του γάμου εγκεκαλλώπισται˙ και εισέρχονται, μετά χαράς οι τηρήσαντες, την αγνείαν αυτών αδιάφθορον˙ εγώ δε Θεοτόκε, μόνος εις σκότος απελεύσομαι.

Νόμους του Θεού ηθέτησα, και εμαυτόν τω νόμω αμαρτίας εδούλωσα, νόμω του νοός, ουχ υποκύψας ο άθλιος˙ η τους νόμους λαθούσα της φύσεως, εν τω σεπτώ σου τόκω, νόμους σαρκός μου καθυπόταξον.

Ίνα τον βυθόν τον άπειρον, των οικτιρμών ενδείξης της σης χρηστότητος, και την ευσπλαγχνίαν, του Υιού σας Πανύμνητε, υπέρ πάντας καμοί αμαρτήσαντι, συγχώρησιν παράσχου, και Παραδείσου την κατοίκησιν.

Προσόμοια. 
Ήχος α’.
Πανεύφημοι Μάρτυρες.
Χαίροις πόλις έμψυχε Θεού, χαίρε Μητροπάρθενε˙ χαίρε Θεόνυμφε Δέσποινα˙ χαίρε Παράδεισε, της ζωής εν μέσω, ξύλον εκβλαστήσασα, Χριστόν τον ζωοδότην και Κύριον˙ ον καθικέτευε, μητρικαίς σου νυν δεήσεσι, του ρυσθήναι κινδύνων τους δούλους σου.

Χαίρε το κατάσκιον Θεού, όρος απειρόγαμε, ο Αββακούμ εθεάσατο˙ χαίρε πολύευκτον, κάλος Θεοτόκε˙ χαίρε θεία τράπεζα, τον άρτον τον ουράνιον φέρουσα, Χριστόν τον Κύριον˙ ον ικέτευε τους δούλους σου, από πάσης ρυσθήναι κακώσεως.

Χαίρε το παλάτιον Θεού, Λόγου παναμώμητε, εν ώ οικήσας εκαίνωσε, φθαρέντας άπαντας˙ χαίρε η τον στάχυν, της ζωής βλαστήσασα, ασπόρως Θεοτόκε Πανύμνητε˙ ον νυν δυσώπησον, διαθρέψαι άρτω πράξεων, εναρέτων την ψυχήν μου δέομαι.

Πολλών με χειμάζουσι δεινών, προσβολαί Θεόνυμφε, θλίψεις ποικίλαι και μάστιγες, κινδύνων πέλαγος, νυν κατακαλύπτει, τον δούλόν σου άχραντε, προς τίνα καταφύγω ο άθλιος; Προς σε την εύσπλαγχνον˙ τω ελέει σου ουν Δέσποινα, οίκτειρόν με και σώσον πρεσβείαις σου.

 


Δευτέρα 25 Μαρτίου 2024

Ἀπεστάλη στρατιώτης οὐράνιος, πρὸς τὸ ἔμψυχον τῆς δόξης Παλάτιον, προετοιμάσαι τῷ Κτίστῃ κατοικίαν ἄληκτον


Τῌ ΚΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 
Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.
ΕΝ Τῼ ΜΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ
Εἰς τὴν Λιτήν, ψάλλομεν τὰ παρόντα 
Ἰδιόμελα Στιχηρά. 
Ἦχος α', Βύζαντος
Τῷ ἕκτῳ μηνί, ὁ Ἀρχιστράτηγος ἀπεστάλη πρὸς σὲ τὴν Παρθένον καὶ Ἁγνήν, μηνῦσαί σοι τὸν λόγον τῆς σωτηρίας, ἅμα δὲ καὶ καλέσαι σε· Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· τέξῃ Υἱόν, τὸν πρὸ αἰώνων ἐκ Πατρός, ὃς σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ, ἐκ τῶν πταισμάτων αὐτῶν. 

Ὁ αὐτὸς, Ἀνατολίου
ν τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ, ἀπεστάλη οὐρανόθεν Γαβριὴλ ὁ Ἀρχάγγελος, ἐν πόλει τῆς Γαλιλαίας Ναζαρέτ, κομίσαι τῇ Κόρῃ χαρᾶς εὐαγγέλια, καὶ προσελθὼν πρὸς αὐτὴν ἐβόησε λέγων· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, χαῖρε δοχεῖον τῆς ἀχωρήτου φύσεως· ὃν γὰρ οὐρανοὶ οὐκ ἐχώρησαν, ἡ νηδύς σου κεχώρηκεν εὐλογημένη· Χαῖρε σεμνή, τοῦ Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις, καὶ τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις, καὶ χαρὰ τοῦ κόσμου, καὶ ἀγαλλίασις τοῦ γένους ἡμῶν.


Ὁ αὐτὸς
πεστάλη Ἄγγελος Γαβριήλ, οὐρανόθεν ἐκ Θεοῦ, πρὸς Παρθένον ἀμόλυντον, εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας Ναζαρέτ, εὐαγγελίσασθαι αὐτῇ τοῦ ξένου τρόπου τὴν σύλληψιν. Ἀπεστάλη δοῦλος ἀσώματος, πρὸς ἔμψυχον πόλιν καὶ πύλην νοεράν, μηνύσαι Δεσποτικῆς παρουσίας τὴν συγκατάβασιν. Ἀπεστάλη στρατιώτης οὐράνιος, πρὸς τὸ ἔμψυχον τῆς δόξης Παλάτιον, προετοιμάσαι τῷ Κτίστῃ κατοικίαν ἄληκτον, καὶ προσελθὼν πρὸς αὐτὴν ἐκραύγαζε· Χαῖρε θρόνε πυρίμορφε, τῶν τετραμόρφων ὑπερενδοξοτέρα, Χαῖρε καθέδρα, Βασιλικὴ οὐράνιε, χαῖρε ὄρος ἀλατόμητον, δοχεῖον πανέντιμον· ἐν σοὶ γὰρ πᾶν τὸ πλήρωμα κατῴκησε, τῆς Θεότητος σωματικῶς, εὐδοκίᾳ Πατρός ἀϊδίου, καὶ συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ. 
Δόξα... Καὶ νῦν...


Ἦχος β', Κοσμᾶ Μοναχοῦ
Εὐαγγελίζεται ὁ Γαβριὴλ τῇ Κεχαριτωμένῃ σήμερον· Χαῖρε ἀνύμφευτε Κόρη καὶ ἀπειρόγαμε, μὴ καταπλαγῇς τῇ ξένῃ μου μορφῇ, μηδὲ δειλιάσῃς, Ἀρχάγγελός εἰμι, ὄφις ἐξηπάτησεν Εὔαν ποτέ, νῦν εὐαγγελίζομαί σοι τὴν χαράν, καὶ μενεῖς ἄφθορος, καὶ τέξῃ τὸν Κύριον Ἄχραντε.  

Λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα



 A perspektíva jelentősége a rajzolásban - Művészház
Ἀπομαγνητοφωνημένο κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, πού ἔγινε, στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τήν Κυριακή 25 Μαρτίου 2001.

«Κατά πόσο οἱ λειτουργοί μας, ὅταν λειτουργοῦν μέ κλειστές τίς θύρες τοῦ ναοῦ διατηροῦν ἀδιατάρακτο τόν ψυχοσωματικό ὀργανισμό τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας;».


  γιορτή, ἡ κάθε γιορτή, μέσα σέ αὐτόν τόν χῶρο πού λέγεται Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔχει πάντοτε ἕναν διττό χαρακτήρα. Ὁπωσδήποτε ὅμως, ὄχι μόνο μνημειακό κι οὔτε κἄν μουσειακό. Διττό χαρακτήρα ἐκφραζόμενο κατά τήν οὐράνια καί [κατά] τήν ἀνθρωπολογική της διάσταση. Οὐράνια, καταπῶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός καί ἐκφράζεται καί ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό τό ἀκοῦμε καί τό δεχόμαστε καί ἐκεῖνο τό ὁποῖο μᾶς ἀφορᾶ ἄμεσα, εἶναι τί προεκτάσεις ἀνθρωπολογικές ἔχει πάνω μας αὐτή ἡ γιορτή, δηλαδή πόσο βαθιά θεραπευτικές προεκτάσεις μπορεῖ νά ἔχει αὐτή ἡ γιορτή. Καί ἀξίζει τόν κόπο αὐτή τή γιορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, καί ὅπως καί ὅλες τίς γιορτές, ἄν θέλουμε νά τίς συλλάβουμε πρακτικά γιά τή ζωή μας χωρίς νά τίς χάσουμε σέ μιά μνημειακή μόνο ἀναμέτρηση μαζί τους, νά τή δοῦμε καί ἔτσι. Τό οὐράνιο εἶναι δεδομένο. Ὁ Θεός ἐκφράζεται καί συγκαταβαίνει. Νά δοῦμε τό ἀνθρώπινο καί τί προεκτάσεις ἔχει πάνω μας. Τό πρῶτο μέρος εἶναι κατά τά ἀνθρώπινα κατανοητό, γίνεται ὁ Θεός ἄνθρωπος καί ἀλλάζει ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου ὁλόκληρου καί αὐτό ἔχει ἀπροσμέτρητες συνέπειες πάνω στή ζωή μας. Προσέξτε τώρα τό βαθύ ἀνθρωπολογικό πού λειτουργιέται στό κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας καί λειτουργεῖ μιά βαθιά θεραπεία καί μιά ἰσορροπία ὅλου τοῦ ψυχοσωματικοῦ μας ὀργανισμοῦ. 

  Τί εἶναι ὁ Εὐαγγελισμός; Ἡ λειτουργία δύο προσώπων, τοῦ Ἀγγέλου καί τῆς Παναγίας. Ἀκοῦστε τί κάνει ὁ Ἄγγελος. Ὁ Ἄγγελος πρῶτα-πρῶτα, εἶναι ἕνα πνεῦμα λειτουργικό πού ἀποστέλλεται γιά νά διακονήσει τόν ἄνθρωπο. Βλέπετε τί κάνει; Εἶναι λειτουργικό πνεῦμα, ὑπηρετεῖ τόν Θεό, Τόν λειτουργεῖ καί ταυτόχρονα, ὑπηρετεῖ τόν ἄνθρωπο. Διττός ὁ χαρακτήρας του. 

  Ἀπό τήν ἄλλη μεριά, ἡ Παναγία, πού φαίνεται νά δέχεται ἕνα μήνυμα, κάνει ἀκριβῶς τό ἴδιο τό πράγμα. Αὐτή ἡ ἀποδοχή εἶναι λειτουργία τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί λειτουργία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπηρετεῖ καί διακονεῖ τόν ἄνθρωπο. Καί οἱ δύο, πού φαίνεται νά ἀντιτάσσονται σέ μία διαλογική ἀναμέτρηση, κάθε ἄλλο παρά σέ αὐτή βρίσκονται. Καί οἱ δύο ἀπό τό μέρος τους, μέσα ἀπό τό δικό τους κοίταγμα καί μέ τόν τρόπο τους, ὑπηρετοῦν τόν ἴδιο ταυτόχρονα σκοπό διττῶς: ὑπηρετοῦν τόν Θεό καί ὑπηρετοῦν τόν ἄνθρωπο.  
  Γι᾽ αὐτό ἡ γιορτή εἶναι τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί ὄχι ἁπλῶς τῆς Συλλήψεως τοῦ Κυρίου. Ἐδῶ γίνεται ἕνα ἄγγελμα τό ὁποῖο μᾶς καλεῖ σέ μία διπλή ἰσορροπία. Τό «ὑπηρετεῖν» τόν Θεό καί [τό] «ὑπηρετεῖν» τόν ἄνθρωπο πού σημαίνει, προσέξτε τώρα τίς ἀπίθανες ἀνθρωπολογικές προεκτάσεις τῆς καθημερινότητας: Ἄν ἔχεις στόχους, παραδείγματος χάριν, νά ὑπηρετεῖς τούς ἀνθρώπους καί [νά] γίνεις ἀνθρωπιστής καί κάνεις μόνο αὐτό, κάνεις μισή δουλειά, γιατί ἡ λειτουργία, τοῦ «τούς ἀνθρώπους ἐξυπηρετεῖν», δέν μπορεῖ νά λειτουργήσει ἄν δέν εἶναι ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νά γίνει δαιμονιώδης. Μπορεῖ νά γίνει καταστροφική, μπορεῖ νά γίνει ἀπάνθρωπη. Καί πόσες τέτοιες ἐκφράσεις δέν ἔχουμε μέσα στήν πορεία τῆς ζωῆς μας καί [στήν ἱστορία] τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία τοῦ «λειτουργεῖν τῷ Θεῷ» καμία προοπτική [δέν ἔχει], ἄν δέν ἔχει μέσα της τό «λειτουργεῖν» τοῦ ἀνθρώπου. Μπορεῖ νά γίνει μέσα της μιά διαλογιστική ἀτομικιστική κίνηση δικῆς μας προσωπικῆς πνευματικῆς εὐωχίας. Δηλαδή ἕνα ἀπίθανο κλείσιμο, τό ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ σέ μιά ἄλλη ἀνθρωπολογική καταστροφή καί σέ πολύ βαθιές διαταραχές τῆς ψυχοσωματικῆς μας ἰσορροπίας. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζήσει παρά μόνο ἀπό αὐτή τήν καθημερινή ἔκφραση, σέ αὐτό τό διπλό σχῆμα, τοῦ «ὑπηρετεῖν» τόν Θεό καί [τοῦ] «ὑπηρετεῖν» τούς ἀνθρώπους. Ἄν δέν ἀντέχεις νά ὑπηρετεῖς τούς ἀνθρώπους, δέν μπορεῖς νά ὑπηρετεῖς τόν Θεό. Καί τά δύο λειτουργοῦν μαζί. Καί αὐτό πιά ἀποκτάει ἕνα κάλλος μέσα στήν Ὀρθόδοξη ζωή καί μᾶς δίνει ἰσορροπίες οἱ ὁποῖες ἀκριβῶς δίνουν ἀπαντήσεις στό πῶς θά σταθοῦμε καί πῶς θά ζήσουμε πάνω στή ζωή μας.  
  Γιορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί αὐτή ἡ ἰσορροπία, πού ἄν τή διαταράξουμε, διαταραχθήκαμε ὁλόκληροι. Οὔτε ἀνθρωπιστές εἴμαστε, οὔτε θεϊστές εἴμαστε. Ἐμεῖς λειτουργοῦμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, διά τῆς προσφορᾶς μας, τῆς ζωῆς μας στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Καί τά δύο μαζί. Καί τότε ἀκριβῶς, ὁ Εὐαγγελισμός βρίσκει τό κάλλος του καί τότε ἡ ζωή μας ἰσορροπεῖ, γιατί ἀκριβῶς αὐτή ἡ γιορτή δηλώνει αὐτή τήν ἰσορροπία τοῦ Θείου μέ τό ἀνθρώπινο, σέ μία, προσέξτε, μυστική συνάφεια. Δέν μποροῦμε νά ἐκφράσουμε πῶς ἔγινε τό γεγονός, εἶναι ἄφραστο. Καί εἶναι πράγματι ἄφραστο. Ἄν ρωτήσετε δηλαδή, πόσα χιλιοστά τῆς ζωῆς μου νά βάλω γιά τόν Θεό καί πόσα γιά τούς ἀνθρώπους, αὐτό δέν γίνεται. Τά βάζεις καί τά δύο πέρα ἀπό ποσοστά. Καταπῶς μπορεῖς καί καταπῶς ζεῖς καί καταπῶς ὑπάρχεις. Δηλαδή τά βάζεις ὅλα. Τά ὅλα εἶναι ὅλα καί δέν εἶναι ποσοστά. Γι’ αὐτό, αὐτό εἶναι μυστήριο, αὐτή ἡ συνάφεια. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέν μπορῶ νά ἐκφραστῶ τό τί συμβαίνει. Εἶναι μυστήριο καί ἡ ζωή μας γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς εἶναι μυστήριο. Δέν μπορεῖς νά πεῖς τί ποσοστά δίνεις γιά τόν Θεό καί τί γιά τούς ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι μία προγραμματική μαθηματική ἔκφραση καί τίποτα ἄλλο. Τά δίνεις ὅλα καί στά δύο καί χωρᾶνε ὅλα σέ ὅλα, καί τότε ἔχουμε ἰσορροπία. Καί ἐπειδή οἱ ὧρες μου εἶναι εἴκοσι τέσσερις, ἔτσι μοῦ τίς ἔδωσε ὁ Θεός, σημαίνει ὅτι καί τά δύο χωρᾶνε μέσα σέ εἴκοσι τέσσερις ὧρες, ταυτόχρονα μ’ ἕναν μυστικό τρόπο νά λειτουργήσουνε καί ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ θεραπεία [τοῦ] ἀνθρώπου καί δέν λέει τώρα θά δώσω τόσες ὧρες γιά τόν Θεό καί τόσες γιά τούς ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο, πού ἡ ζωή μας εἶναι ἀνθρώπινη κατεξοχήν καί κατεξοχήν Θεία. Καί δέν ὑπάρχουν ὧρες μεμονωμένες καί τότε ἀποκτοῦμε ἰσορροπία καί τότε βρίσκουμε τό κάλλος τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς.

Δημοφιλείς αναρτήσεις